Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

lanaria radix

  • 1 radix

    rādīx, īcis, f. (ῥάδιξ), die Wurzel, I) im allg.: A) eig. u. übtr.: 1) eig., die Wurzel des Baumes, der Pflanze, r. cupressi, Varro: cortices et radices, Cic.: succīdere radices arborum (v. Biber), Varro LL.: herbas radice revellere, Ov.: ab radicibus eruere segetem, mit der Wurzel ausreißen, Verg.: radicem u. radices capere, Cato, od. agere radicem od. agere radices, Wurzel treiben (schlagen), Varro u. Ov. (u. im Bilde, vera gloria radices agit, Cic.). – 2) übtr.: a) der unterste Teil eines Ggstds., mit dem er an einer Fläche festsitzt, die Wurzel, der Zunge, Ov.: der Haare, Cels. u. Petron.: des Zahnes, Cels.: der Feder, Ov.: des Felsens, Verg. u. Ov. – b) übh. das Unterste eines Ggstds. die Wurzel, der Fuß, eines Berges, Hügels, Sing., promunturii, Mela: Pyrenaei, Plin.: humilis radix (flacher Grund) insulae, Plin. ep.: a Palatii radice, Cic.: ab ora gemmae ad radicem usque, Plin.: gew. Plur., radices montis, collis, Caes.: Caucasi, Cic. – c) r. virilis, das männl. Glied, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 1, 13 (viell. radius vir. zu lesen, wie Cael. Aur. de morb. acut. 3, 14, 115). – B) bildl., die Wurzel, 1) im allg.: a radicibus (von Grund aus, gänzlich) evertere domum, Phaedr. – 2) insbes.: a) = Ursprung, Stamm, Quelle, patientiae, Cic.: Marium ex isdem, quibus nos, radicibus natum, Cic.: Apollinis, d.i. Stamm, Plin. – v. etymol. Ursprung, Varro LL. – b) der feste Grund (Boden), aus dem etw. ruht. Pompeius, eo robore vir, iis radicibus, ein Mann, der so viel Boden hat im Staatsleben, Cic. ad Att. 6, 6, 4. – II) die gewöhnl. genießbare oder offizinelle Wurzel, a) übh.: omnes radices, excepto sisere et pastinacā, Cels.: herbarum radicibus vivere, Sen.: genus radicis, quod appellatur chara, Caes.: r. dulcis, Süßholz, Cels.: r. lanaria, Seifenkraut (s. rādīculano. II, a), Colum.: Syriaca, Rettich, bes. Radieschen, Colum. – b) Rettich, bes. Radieschen, Hor., Cels. u.a. – / Genet. Plur. gew. radicum; aber radicium im Itin. Alex. 32 (75). Charis. 124, 31.

    lateinisch-deutsches > radix

  • 2 radix

    rādīx, īcis, f. (ῥάδιξ), die Wurzel, I) im allg.: A) eig. u. übtr.: 1) eig., die Wurzel des Baumes, der Pflanze, r. cupressi, Varro: cortices et radices, Cic.: succīdere radices arborum (v. Biber), Varro LL.: herbas radice revellere, Ov.: ab radicibus eruere segetem, mit der Wurzel ausreißen, Verg.: radicem u. radices capere, Cato, od. agere radicem od. agere radices, Wurzel treiben (schlagen), Varro u. Ov. (u. im Bilde, vera gloria radices agit, Cic.). – 2) übtr.: a) der unterste Teil eines Ggstds., mit dem er an einer Fläche festsitzt, die Wurzel, der Zunge, Ov.: der Haare, Cels. u. Petron.: des Zahnes, Cels.: der Feder, Ov.: des Felsens, Verg. u. Ov. – b) übh. das Unterste eines Ggstds. die Wurzel, der Fuß, eines Berges, Hügels, Sing., promunturii, Mela: Pyrenaei, Plin.: humilis radix (flacher Grund) insulae, Plin. ep.: a Palatii radice, Cic.: ab ora gemmae ad radicem usque, Plin.: gew. Plur., radices montis, collis, Caes.: Caucasi, Cic. – c) r. virilis, das männl. Glied, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 1, 13 (viell. radius vir. zu lesen, wie Cael. Aur. de morb. acut. 3, 14, 115). – B) bildl., die Wurzel, 1) im allg.: a radicibus (von Grund aus, gänzlich) evertere domum, Phaedr. – 2) insbes.: a) = Ursprung, Stamm, Quelle, patientiae, Cic.: Marium ex isdem, quibus nos, radicibus natum, Cic.: Apollinis, d.i. Stamm, Plin. – v. etymol. Ursprung, Varro
    ————
    LL. – b) der feste Grund (Boden), aus dem etw. ruht. Pompeius, eo robore vir, iis radicibus, ein Mann, der so viel Boden hat im Staatsleben, Cic. ad Att. 6, 6, 4. – II) die gewöhnl. genießbare oder offizinelle Wurzel, a) übh.: omnes radices, excepto sisere et pastinacā, Cels.: herbarum radicibus vivere, Sen.: genus radicis, quod appellatur chara, Caes.: r. dulcis, Süßholz, Cels.: r. lanaria, Seifenkraut (s. radicula no. II, a), Colum.: Syriaca, Rettich, bes. Radieschen, Colum. – b) Rettich, bes. Radieschen, Hor., Cels. u.a. – Genet. Plur. gew. radicum; aber radicium im Itin. Alex. 32 (75). Charis. 124, 31.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > radix

  • 3 lanaria

    1.
    lānārĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to wool, wool- (post-Aug.; cf.: lanifer, laniger, lamificus, lanatus).
    I.
    Adj.:

    herba,

    fuller's-weed, soapwort, Plin. 24, 18, 105, § 169; so,

    radix,

    Col. 11, 2, 35.—
    II.
    Substt.
    A.
    lānārĭus, ii, m., a worker in wool, Plaut. Aul. 3, 5, 34; cf. Arn. 2, 70;

    Firm. Math. 8, 19: ‡ lanarius coactiliarius,

    a maker of fulled stuffs, a fuller, Inscr. Orell. 4206:

    ‡ lanarius pectinarius,

    a woolcarder, ib. 4207.—
    B.
    lānārĭa, ae, f., a wool-factory, wool-spinning establishment, Inscr. Orell. 3303.
    2.
    Lānārĭus, ii, m., the surname of P. Calpurnius, Cic. Off. 3, 16, 66.

    Lewis & Short latin dictionary > lanaria

  • 4 lanarius

    [st1]1 [-] lānārĭus, a, um: relatif à la laine.    - lanaria, ae, f. (s.-ent. officina): atelier où l'on travaille la laine, filature.    - lanaria herba (lanaria radix): plante servant à dégraisser la laine.    - lānārĭus, ĭi, m.: ouvrier en laine. [st1]2 [-] Lānārĭus, ĭi, m.: Lanarius (surnom).
    * * *
    [st1]1 [-] lānārĭus, a, um: relatif à la laine.    - lanaria, ae, f. (s.-ent. officina): atelier où l'on travaille la laine, filature.    - lanaria herba (lanaria radix): plante servant à dégraisser la laine.    - lānārĭus, ĭi, m.: ouvrier en laine. [st1]2 [-] Lānārĭus, ĭi, m.: Lanarius (surnom).
    * * *
        Lanarius, Substantiuum. Plaut. Qui appreste les laines.

    Dictionarium latinogallicum > lanarius

  • 5 lanarius

    I lanārius, a, um [ lana ] II lānārius, ī m.
    обрабатывающий шерсть, шерстобит Pl, Eccl

    Латинско-русский словарь > lanarius

  • 6 lanarius

    lānārius, a, um (lana), zur Wolle gehörig, Woll-, lan. herba, Seifenkraut, Plin. 24. 168: dass. lan. radix, Colum. 11, 2, 35: lan. carminator, Wollkrempler, Corp. inscr. Lat. 11, 1031. – subst., a) lānārius, iī, m. = εριοργός (Gloss.), der Wollarbeiter Arnob. 2, 38. Firm. math. 8, 19 (wo viell. zu lesen lanarium structorem). Corp. inscr. Lat. 6, 9490 u. 31898; 9, 826; 12, 4480 4481: lanarius coactiliarius, ein Filzarbeiter, Corp. inscr. Lat. 6, 9494: lan. pectinarius, ein Wollkrempler, Corp. inscr. Lat. 5, 4501, 3: lanariorum collegium, Romanelli top. 3. p. 64: lanarii et fullones, Hieron. epist. 53, 6. – b) lānāria, ae, f., die Wollspinnerei, Corp. inscr. Lat. 9, 2226 (Plur.).

    lateinisch-deutsches > lanarius

  • 7 lanarius

    lānārius, a, um (lana), zur Wolle gehörig, Woll-, lan. herba, Seifenkraut, Plin. 24. 168: dass. lan. radix, Colum. 11, 2, 35: lan. carminator, Wollkrempler, Corp. inscr. Lat. 11, 1031. – subst., a) lānārius, iī, m. = εριοργός (Gloss.), der Wollarbeiter Arnob. 2, 38. Firm. math. 8, 19 (wo viell. zu lesen lanarium structorem). Corp. inscr. Lat. 6, 9490 u. 31898; 9, 826; 12, 4480 4481: lanarius coactiliarius, ein Filzarbeiter, Corp. inscr. Lat. 6, 9494: lan. pectinarius, ein Wollkrempler, Corp. inscr. Lat. 5, 4501, 3: lanariorum collegium, Romanelli top. 3. p. 64: lanarii et fullones, Hieron. epist. 53, 6. – b) lānāria, ae, f., die Wollspinnerei, Corp. inscr. Lat. 9, 2226 (Plur.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lanarius

  • 8 Lanarius

    1.
    lānārĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to wool, wool- (post-Aug.; cf.: lanifer, laniger, lamificus, lanatus).
    I.
    Adj.:

    herba,

    fuller's-weed, soapwort, Plin. 24, 18, 105, § 169; so,

    radix,

    Col. 11, 2, 35.—
    II.
    Substt.
    A.
    lānārĭus, ii, m., a worker in wool, Plaut. Aul. 3, 5, 34; cf. Arn. 2, 70;

    Firm. Math. 8, 19: ‡ lanarius coactiliarius,

    a maker of fulled stuffs, a fuller, Inscr. Orell. 4206:

    ‡ lanarius pectinarius,

    a woolcarder, ib. 4207.—
    B.
    lānārĭa, ae, f., a wool-factory, wool-spinning establishment, Inscr. Orell. 3303.
    2.
    Lānārĭus, ii, m., the surname of P. Calpurnius, Cic. Off. 3, 16, 66.

    Lewis & Short latin dictionary > Lanarius

  • 9 lanarius

    1.
    lānārĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to wool, wool- (post-Aug.; cf.: lanifer, laniger, lamificus, lanatus).
    I.
    Adj.:

    herba,

    fuller's-weed, soapwort, Plin. 24, 18, 105, § 169; so,

    radix,

    Col. 11, 2, 35.—
    II.
    Substt.
    A.
    lānārĭus, ii, m., a worker in wool, Plaut. Aul. 3, 5, 34; cf. Arn. 2, 70;

    Firm. Math. 8, 19: ‡ lanarius coactiliarius,

    a maker of fulled stuffs, a fuller, Inscr. Orell. 4206:

    ‡ lanarius pectinarius,

    a woolcarder, ib. 4207.—
    B.
    lānārĭa, ae, f., a wool-factory, wool-spinning establishment, Inscr. Orell. 3303.
    2.
    Lānārĭus, ii, m., the surname of P. Calpurnius, Cic. Off. 3, 16, 66.

    Lewis & Short latin dictionary > lanarius

См. также в других словарях:

  • RADICULA — Graece Ρ῾ιζίον, absolute, aliter Συριακὸν ἄνθος, quod in Syria tantum nasceretur, φύκους et χρώματος nomine veteribus Graecis nota fuit, quod ex ea mulieres genis rubrô fucandis medicamentum conficerent. Plin. l. 19. c. 3. Trans Euphratem… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»